مقایسه دوره های زمانی و الگوهای مختلف تیپر با مکمل سیاهدانه بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی رت های ویستار نر در حال بالیدگی

سابقه و هدف: تیپر یک دوره­­ی کلیدی در کسب حداکثر سازگاری ورزشکار است. هدف این پژوهش، بررسی تأثیر یک دوره تمرین اینتروال و الگوهای مختلف تیپر در دوره زمانی دو و سه هفته همراه با مکمل سیاهدانه بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی موش­های صحرایی نر در حال بالیدگی بود. مواد و روش­ ها: 80 سر موش صحرائی ویستار نر نوزاد سه هفته ای (9±68 گرم) به طور تصادفی به گروه­های کنترل و تمرین تقسیم شدند. پس از پایان دوره 6 هفته­ تمرین، گروه کنترل به 2 گروه و گروه تیپر به 6 گروه تیپر تکرار، تواتر و شدت با و بدون سیاهدانه، دسته­بندی شدند. مکمل سیاهدانه پس از هفته ششم، روزانه به مقدار  mg/kg500 وزن بدن به­ صورت گاواژ به گروه­های سیاهدانه خورانده ­شد. تمرین اینتروال فزاینده به مدت 6 جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 15 تا 70 متر بر دقیقه و سپس مرحله تیپر به مدت سه هفته در سه الگوی کاهش شدت، تواتر و تکرار انجام شد. وزن و عملکرد استقامتی در گروه­های تمرین و تیپر مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل با استفاده از آنالیز واریانس دوطرفه و آزمون lsd در سطح 05/0p< انجام شد. یافته­ ها: اختلاف معنی­داری بین زمان خستگی گروه­های با و بدون سیاهدانه وجود داشت(05/0p≤). مصرف سیاهدانه میانگین زمان خستگی گروه­های تیپر تکرار، تواتر و شدت را به ترتیب 32/37، 8/39 و 97/45 درصد کاهش داد. در حالی که گروه­های سیاهدانه افزایش وزن بیشتری نسبت به گروه­های بی­سیاهدانه داشتند. همچنین تیپر سه هفته ای در مقایسه با تیپر دوهفته ای موجب افزایش وزن و کاهش زمان واماندگی در گروه­های با و بی­سیاهدانه شد. بحث و نتیجه ­گیری: استفاده از تیپر دوهفته ای با تکیه بر الگوی کاهش بار شدت تمرین اثر بهتری بر عملکرد و ظرفیت استقامتی و رسیدن به زمان واماندگی دارد و مصرف سیاهدانه در این زمینه نیاز به بررسی بیشتری دارد.